فضا
در فرهنگ معین (فضا) چنین معنا شده است: مکان وسیع، زمین فراخ، ساحت، مکانی که کره زمین در منظومه شمسی اشغال می کند. در هر تعریف واژه مکان به کار رفته و این نشان می دهد که فضا دارای مکان است، یا همان مکانی است که می‌توان به درون آن رفت (سجاد‌زاده، ارفع نژاد به نقل از معین؛ 1394: 3).
به نظر می رسد نزدیک‌ترین تعریف این باشد که فضا را خلا ئی در نظر بگیریم که میتواند شیئی را در خود جا دهد و یا از چیزی آکنده شود. فضا چیزی نیست که تعریف دقیق و مشخصی داشته باشد. ولی با این حال قابل اندازه‌گیری است؛ چنانکه می گوییم: (هنوز فضای کافی موجود است). این اظهار نظرها با نظریه اولین متفکر اروپایی باستان ارسطو، که در نوشته هایش نیز به تفصیل در مورد فضا بحث کرده مطابقت دارد. جیور دانو برونو در قرن شانزدهم نظریهای در مقابل نظریه ارسطو عنوان کرد؛ او با استناد به نظریه کپرنیک بی نهایت را پایه اصلی فلسفه اش قرار داد. به عقیده او فضا از طریق آنچه در آن قراردارد درک می شود و به فضای پیرامون یا فضای ما بین تبدیل می گردد. فضا مجموعه ای است از روابط میان اشیاء و آنگونه که ارسط بیان داشته حتما" نمی‌بایست که از همه سمت محصور باشد و بدین‌سان اجباری نیست که همواره نهایتی داشته باشد (سجاد‌زاده، ارفع نژاد؛ 1394: 3).
مفهوم فضا یکی از مفاهیم بنیادی در معماری است. درباره این مفهوم معماران و اندیشمندان جهان معماری از دیر باز برداشت‌های گوناگونی ارائه کرده اند. معماری هنری است که بیانش از طریق فضا است. پس جنبه صوری و عینی معماری، صفت‌های ویژه فضا است. عملکرد؛ تاثیر فضا بر انسان است. این جنبه (عملکرد) ذهنی بوده و به انسان تعلق دارد. برونو زوی معماری را هنر ساختن فضا معرفی می کند (معظمی؛ 1390).
فضا از دریچهی نگاه انسان شناختی
از دریچه ی نگاه انسان شناختی، درک از فضا خود را در سازمان یـافتگی هـای متفاوت آن متبلور می سازد که بـنابر هـر فرهنگ و حـتی هـر خـرده فرهنگ می تواند بـه درجات مختلف، متفاوت باشد. پرسش اساسی در دیدگاه انسان شناسی نسبت به فضا درک سازوکارهایی است کـه در هـر فضای مشخص به کار گرفته شـده انـد تـا بـه گـروهی از انسان ها امـکان زیـستن و تداوم این زیست را در آن محیط عرضه کنند. انسان ها در فضا زندگی می کنند. یعنی رابطه ای پیوسته از کـنش هـا ی مـتقابل باهم دارند (فکوهی،263:1383).